Creatieve therapie

Het algemene doel van therapie in de geestelijke gezondheidszorg is dat de cliënt leert om zelf op een bevredigende manier richting te geven aan zijn leven. In het bijzonder kiest men voor creatieve therapie in gevallen waar praten over de problematiek niet in voldoende mate mogelijk of werkzaam is.

Middels zintuiglijke ervaring in het bezig zijn met beeldend vormen, muziek, dans, drama of tuinieren spreekt de cliënt zijn beleving, zijn innerlijke wereld, aan. Met hulp van de therapeut spiegelt de cliënt zich aan zijn eigen handelen of de 'producten' die daaruit voortvloeien. Aldus komt hij tot inzicht, verwerkt wat hem belast of vindt een vorm voor de aanvaarding van het onvermijdelijke.

Creatieve therapie tuin

Het unieke aan werken met levend materiaal is dat het uit zichzelf iets doet: het ontkiemt, groeit, draagt vrucht, verdort, sterft af, loopt opnieuw uit, enzovoort. Het is als het ware medestander dan wel tegenspelen en leent zich derhalve gemakkelijk voor identificatie en de projectie van gevoelens.
Gevoelens die voorheen als onveilig af anderzins hinderlijk, onverdraaglijk zelfs, ervaren werden. Of gevoelens die door een ongunstig levensklimaat nooit de kans kregen om tot bloei te komen. In tuintherapie vindt de cliënt zowel in zijn omgang met planten als met het doen en laten van de therapeut een gelegenheid om te zoeken naar en te experimenteren met oplossingen voor problemen.
Het is de taak van de therapeut om te voorzien in materiaal en gereedschap dat enerzijds appelleert aan de behoeften van de cliënt en anderzijds een gepaste structuur biedt. In een sfeer van vertrouwen lokt hij de gewenste verandering uit.

Hoewel de therapeut de cliënt een vrijplaats biedt, een soort speel-tuin, oefent hij beslist ook invloed uit op het gebeuren. Dit doet hij met name waar dat nodig is voor de veiligheid of wenselijk met het oog op de voortgang van het therapeutisch proces. Grenzen trekken, paal en perk stellen, een aangelegenheid van tuinieren bij uitstek. Meer uitgebreid vertegenwoordigen grenzen een mogelijkheid voor de cliënt om over iets heen te groeien, naar binnen of naar buiten. Snoeien doet bloeien. Maar wie van de andere kant de natuur gewoon zijn gang laat gaan, hoeft de hele wereld even niet te beheersen. Vernietigen en opkweken, zaaien en oogsten, inspanning en ontspanning: in de therapietuin ligt altijd terrein braak om tegenpolen af te tasten. Door de verkenning van uitersten en alles wat zich daartussen bevindt, krijgt de cliënt de kans om zich opnieuw te oriënteren op zichzelf in relatie tot zijn omgeving.